Goizeko bederatziak ikastolako atarian. Bubuzelak, esku formako txintxirrin gorriak… Coca Colak eta Athleticek esponsorizatutako paro sindikala.
Gizon bat atera da auzoko etxola baten leihora: Ya está bien, me vais a despertar a la niña. Begirada iheskor eta axolagabeak, eskaini gabeko barkamen eta azalpenak. Nirekin pankarta eusten zuen lankide batek: Ay, papa, que me va’a quemar el colegio. Barre konplizeak nire inguruan.
Zentzu askorik ez zuten hitz batzuk marmarka jaulki ostean, nire tokia libre utzi dut pankartaren atzean, “borroka” kide horiekin paro gehiagorik ez egiteko asmo sendoaz.
Arratsaldeko eskola batean, ikasleenak nola, nire begiradak ihes egin du leihoaren beste alderantz. Aspaldi kareztutako horma zuriaren kontra, faralaes soineko ñimiño bat bereizten da koladaren artean. Pankarta utzi nuen uneko nire hira eta lotsa aurpegia bezain gorria.
Kolorezko sugar horri esker jabetu naiz, nire zalantzek eta ezinegonak funtsa zutela, alegia. Bando ezegokian nengoen. Nahiago dut eskirolaren disidentzia labainkorra, arrazakeriaren konplize baino.
Alba Algarabia
Bilbon, 2018ko ekainaren 1ean
Kontalamia 